Bas, verpleegkundige, Zwitserland, 18-02-2014

Bas, Verpleegkundige, Regio Luzern, 18-02-2014

Januari 2014, tijd voor een nieuwe uitdaging dacht ik. Het was al jaren mijn droom om op een gegeven moment te emigreren naar het buitenland. Het liefst richting de kou, die hitte vind ik maar niets! Door een collega was ik getipt op het feit dat ze in Zwitserland op zoek waren naar verpleegkundigen, via een ander bureau. Dit bleek al snel geen succes te zijn. Dat werd dus even verder Google’n.

Al snel kwam ik op de site terecht van Iris medical jobs, niets te verliezen mailde ik laat op de zaterdagavond voor wat meer informatie. Nog geen 10 minuten later had ik al een reactie in mijn inbox. Zelf gaf ik al aan dat ik per direct beschikbaar was, nadat we wat informatie hadden uitgewisseld over de gang van zaken, maar ook mijn werkervaringen en CV kon ik al snel richting Den Haag voor een kennismakingsgesprek. SPANNEND!!!!

Dhr. Dames stelde me al snel gerust en begon met vol enthousiasme te vertellen over zijn ervaringen met Zwitserland, het land zelf, maar ook over verschillende instellingen. Ik wist dus al gelijk wat mijn mogelijkheden waren, wat erg fijn was.

Toen begon het echte werk, de ‘Lebenslauf’ vergelijkbaar met ons Nederlands CV, in het Duits. Op advies ging ik op zoek naar een leraar Duits voor een aantal uurtjes de taal bij te schaven. Sinds de middelbare school had ik hier namelijk niet veel meer aan gedaan. De Olympische Winterspelen op de Duitse tv zenders konden niet beter gepland zijn; vlak voor mijn vertrek de hele dag aan de buis gekluisterd om te wennen aan de Duitse taal.

Een aantal dagen later hoorde ik al dat ze in Zwitserland erg enthousiast reageerden op mijn ‘Lebenslauf’ en ik kon op gesprek bij een Neurorevalidatie Centrum. Hier moest ik alleen nog een dikke week op wachten voor goedkeuring van de teamleider. Dit was echter niet helemaal wat ik zocht, maar ik dacht: als opstap is dit een mooie kans om te wennen aan de Zwitserse cultuur. Tussendoor ging dhr. Dames verder op zoek voor mij. Een aantal dagen later volgde het volgende aanbod, een ziekenhuis in de buurt van Zürich. Ik dacht gelijk dit moet hem worden, een droombaan! We wilden nog even afwachten op reactie van het Neurorevalidatie Centrum zodat ik twee instellingen tegelijk kon bezoeken. Jammer genoeg kreeg ik hier een aantal dagen later de bevestiging van dat ze momenteel even geen verpleegkundige nodig hadden.

Dhr. Dames gaf mij de keuze om nog even af te wachten, dan ging hij nog op zoek naar een tweede ziekenhuis. Of ik ging voor het ziekenhuis in de buurt van Zürich. Zelf duurde het wachten mij te lang, terwijl ons eerste mailcontact pas 2 weken geleden was geweest. Maar van wachten houd ik niet zo…. Ik dacht: laat ik gewoon gaan, dan weet ik wat mij te wachten staat en of het mij überhaupt wel bevalt in het buitenland. Een dag later kreeg ik de datum voor mijn bezoek en het sollicitatiegesprek te horen en werden de tickets voor de trein geboekt voor nog geen week later.

Mijn verblijf was in een ‘Personalzimmer’ van het ziekenhuis, door dhr. Dames en het ziekenhuis allemaal tip top geregeld!

Heftige treinrit

Nog geen maand later sinds het eerste contact zat ik al in de trein richting Zürich, het gevoel was helemaal fantastisch, de treinrit minder. Vanuit thuis 15 uur onderweg, dat brak me wel op. Je gaat veel twijfelen tijdens zo’n lange reis. Het besef dat het toch wel erg ver weg van huis is, wat je wel niet allemaal achter laat etc. Eenmaal aangekomen heeft de stad Zürich dit weer helemaal goed gemaakt. Wat een fantastisch mooie stad! Londen, Parijs en Berlijn zijn er niets bij naar mijn mening! Nadat ik in Zürich de toerist met het fototoestel had uitgehangen pakte ik weer de ‘Zug’ richting het dorpje/stadje waar het ziekenhuis lag. Drie kwartier verder met super geregeld openbaarvervoer kwam ik aan. Natuurlijk ook genoten van het uitzicht onderweg, maar wat een dorp. Een klooster als blikvanger midden in het dorp en een uitzicht van boven op de heuvel waar iedereen uit mijn omgeving toch jaloers op is.

Andere Nederlanders

Dezelfde avond niets te verliezen klopte ik aan bij Nienke op de deur, waarvan ik wist dat ze ook via Iris medical jobs daar werk had gevonden. We hebben tijdens mijn verblijf gezellig een aantal uurtjes gekletst over haar ervaringen en wat er daar allemaal in de buurt te doen was. Al snel leerde ik ook al drie andere Nederlandse collega’s kennen en het voelde allemaal goed.

Sollicitatie

De dag van de waarheid was eindelijk aangebroken: het sollicitatiegesprek. 

Alles verliep heel gemoedelijk en ik werd al snel met open armen ontvangen door de ‘Gesamtleitung Pflegedienste’ van het ziekenhuis. We wisselden informatie uit van elkaar, ik vertelde over mijn ervaringen en zij vertelden over het ziekenhuis en de afdeling waar ik dan eventueel kon gaan werken. Van beide kanten was er een goede klik, dus de ‘Stationsleitung’ van de afdeling waar ik dan eventueel zou kunnen gaan beginnen werd gebeld. Zij liet me de afdeling zien, stelde me voor aan collega’s, en er volgde met haar ook een gesprek. Alles voelde goed aan en vervolgens kreeg ik door de ‘Gesamtleitung Pflegedienste’ en de ‘Stationsleitung’ de opmerking geplaatst: ‘wij zouden jou wel graag hier als verpleegkundige een baan aan willen bieden’.

De ruimte om hier een aantal dagen over na te denken kreeg ik wel, maar ik zei gelijk ‘ja!’. De druk was eindelijk van de ketel en ik kon de rest van de dag nog meelopen op de afdeling waar ik over twee weken al kon beginnen. Wanneer mijn eerste werkdag zou zijn kon ik zelf aangeven, ik wilde dit zo snel mogelijk.

Nu zit ik in Nederland, en kan niet wachten om volgende week te vertrekken naar mijn nieuwe baan en nieuwe collega’s. 

Groeten

Bas